This paper investigates the participation of institutions in the provision of health, welfare and other social services, as well as the user contribution in the financing of those services. The source of information is from a household and institutions survey conducted in central and northern Greece. Most respondents agreed that the state must provide more social services and that users must contribute in covering the costs of the services. The analysis presents interesting differences in attitudes among clusters of regions which represent various levels of development and offers useful conclusions for social policy. One important conclusion is that the users usually pay less for social services than what they believe they should contribute. A second conclusion is that in some sectors local government could assume a greater role in the provision of services, although the majority of households and institutions believe that the state should continue to be the main provider for social services. Efforts towards modernization should explore alternative solutions for financing and service provision which involve increased participation from local government and users.Το άρθρο αυτό διερευνά τη συμμετοχή φορέων στην παροχή υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας και άλλων κοινωνικών υπηρεσιών καθώς και τη συμμετοχή των χρηστών στο κόστος παροχής των υπηρεσιών αυτών. Τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται από δειγματοληπτική έρευνα σε νοικοκυριά και φορείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών στην Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα. Τα νοικοκυριά και οι εκπρόσωποι φορέων που ερωτήθηκαν συμφώνησαν αφενός ότι το κράτος πρέπει να παρέχει τις περισσότερες κοινωνικές υπηρεσίες και ότι οι χρήστες πρέπει να συμμετέχουν σε χαμηλό βαθμό στην κάλυψη του κόστους των υπηρεσιών. Η ανάλυση παρουσίασε ενδιαφέρουσες χωρικές διαφοροποιήσεις των απαντήσεων μεταξύ ομάδων νομών που αντιπροσωπεύουν διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης. Από τα αποτελέσματα της ανάλυσης διαπιστώθηκαν ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τη χάραξη της κοινωνικής πολιτικής. Ένα συμπέρασμα είναι ότι οι χρήστες πληρώνουν στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές λιγότερα για κοινωνικές υπηρεσίες από ότι ισχυρίζονται ότι πρέπει να είναι η συμμετοχή τους. Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι σε ορισμένους τομείς διαφαίνεται ότι η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να παρέχει σημαντικό μέρος των υπηρεσιών, παρά το γεγονός ότι τόσο τα νοικοκυριά όσο και οι φορείς θεωρούν ότι το κράτος πρέπει να είναι ο κύριος φορέας παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού των κοινωνικών υπηρεσιών πιθανόν υπάρχουν περιθώρια για να συνεχίσουν να δοκιμάζονται εναλλακτικές λύσεις για νέους τρόπους παροχής και χρηματοδότησης υπηρεσιών με αυξημένη συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης και των χρηστών.