Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να διερευνηθεί η ύπαρξη προβλημάτων σε έφηβους ασθενείς πάσχονιες από Σακχαρώδη Διαβήτη (Σ.Δ.) στην οικογένεια, το σχολείο και ευρύτερα στην κοινωνία. Υλικό - Μέθοδος: Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 56 έφηβοι ηλικίας 11-19 ετών, βάσει προκατασκευασμένου ερωτηματολογίου. Από αυτούς 87,5% έκαναν ενέσεις ινσουλίνης μόνοι τους. Εντούτοις, ένας μόνο ασθενής φάνηκε να γνωρίζει τους κινδύνους από την ινσουλινοθεραπεία. Πηγή πληροφοριών ήταν κυρίως ο ιατρός του νοσοκομείου, ή άλλος ιατρός. Αποτελέσματα: Μόνο σε ποσοστό 3,6% οι ασθενείς είχαν πληροφόρηση για τη νόσο από σχετικά βιβλία ή περιοδικά και μόνο 1,8% από τον ή την επισκέπτρια υγείας. Οι έφηβοι γνωρίζουν καλά να πραγματοποιούν την εξέταση για κετονουρία, την αναγνώριση και αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας ή αντίθετα της υπεργλυκαιμίας. Το 18,2% πιστεύει ότι μπορεί να βοηθηθεί περαιτέρω με προγράμματα ενημέρωσης, το 60% με τη δημιουργία υποστηρικτικής ομάδας και το 21,8% με συμμετοχή σε κατασκήνωση. Πάντως, ελάχιστοι από τους ασθενείς φορούν συστηματικά την ταυτότητα του διαβητικού. Σε ποσοστό 14,6% αναφέρουν ενδοοικογε-νειακά προβλήματα. Το ποσοστό είναι μικρό, πιθανόν λό-γω της συνεχούς παρουσίας της μητέρας στο σπίτι, λόγω της ασχολίας της σε μεγάλο ποσοστό, 71,4%, με τα οικιακά. Από τα προβλήματα στην οικογένεια, 10,4% αναφέρει ζήλια των αδελφών και επιθετικότητα. Στο 51,8% οι ασθενείς δέχονται από την οικογένεια περιορισμούς για την κατανάλωση ορισμένων τροφών και σε ποσοστό 10,5% για την ψυχαγωγία, ιδιαίτερα τα παιδιά πρώιμης εφηβείας. Γενικά οι ασθενείς δέχονται ότι τους υποστηρίζει όλη η οικογένεια εκτός ελάχιστων που αναφέρουν ότι δεν τους υποστηρίζει κανείς από την οικογένεια. Στο σχολείο η απόδοση είναι ικανοποιητική. Πρόβλημα έχουν στις σχέσεις με τους συμμαθητές (5,4%) και στις σχέσεις με τους καθηγητές (12,5%). Γενικότερα στο σχολείο το 50% είχαν πρόβλημα με τις ενέσεις ινσουλίνης, την επικοινωνία, τη μειωμένη δραστηριότητα και την υπογλυκαιμία. Από ψυχοκοι-νωνική άποψη οι ασθενείς δεν επηρεάζονται σημαντικά, αν και μικρό ποσοστό (4,3%) δεν έχει αποφασίσει για το μέλλον του. Σημαντικό εύρημα της παρούσας εργασίας είναι η διαπίστωση ότι μικρό μόνο ποσοστό των εφήβων με Σ.Δ. παρουσιάζει προβλήματα συγκριτικά με τα βιβλιογραφικά δεδομένα και τούτο προφανώς οφείλεται στη συνεχή παρουσία της μητέρας στο σπίτι. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της παρούσας ερευνητικής εργασίας δείχνουν την αναγκαιότητα ενημέρωσης και πληροφόρησης των εφήβων με Σ.Δ. Η παρουσία επισκεπτών υγείας και νοσηλευτών στα σχολεία, θα ήταν αποτελεσματική λόγω των ειδικών γνώσεων που διαθέτουν για την εκπαίδευση των εφήβων με Σ.Δ. και θα πρέπει οι ελλείψεις αυτές στα σχολεία της χώρας μας να διορθωθούν.