Αντικείμενο της εργασίας αυτής αποτελούν οι μορφές λογοκρισίας που επηρέασαν το ελληνικό βιβλίο κατά τους δύο πρώτους αιώνες μετά την εμφάνιση της τυπογραφίας. Η Ιερά Εξέταση αποτελεί τον κύριο φορέα που ενσαρκώνει τις πιο ακραίες μορφές λογοκρισίας και οι ενέργειες της δεν αφήνουν αλώβητα τα ελληνόγλωσσα κείμενα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης εμφανίζεται ως κριτής αλλά δε φθάνει ποτέ στα ακραία μέτρα της Ιεράς Εξέτασης. Σε γενικές γραμμές το ελληνικό βιβλίο, καθώς δεν ασχολείται με τη Μεταρρύθμιση, αφέθηκε ελεύθερο να κυκλοφορήσει ενώ σε μερικές περιπτώσεις βλέπουμε να προστατεύεται από τα κοσμικά κράτη της εποχής και κυρίως από την Ενετική Δημοκρατία.