Οι μεταλλοακρυλικές προσθετικές κατασκευές χρησιμοποιούνται για πολλές δεκαετίες στην οδοντιατρική για την αντιμετώπιση των προσθετικών προβλημάτων. Το βασικό τους μειονέκτημα είναι η αδυναμία συγκόλλησης του επικαλυπτικού υλικού με το μεταλλικό σκελετό, που είναι δυνατόν να οδηγήσει ακόμα και σε απόσπαση της επικάλυψης. Την τελευταία δεκαετία έχουμε την εισαγωγή στην οδοντιατρική κλινική πράξη ορισμένων συστημάτων που επιτυγχάνουν τη χημική συγκόλληση της πολυμερούς επικάλυψης με το μεταλλικό σκελετό, με τη χρησιμοποίηση φωτοπολυμεριζόμενων βελτιωμένων πολυμερών υλικών, που δίνουν έτσι τη δυνατότητα επικάλυψης του μεταλλικού σκελετού ακόμα και στις μασητικές επιφάνειες. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η παρουσίαση αυτών των συστημάτων. Γίνεται αναφορά στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους και παρουσιάζονται κλινικά περιστατικά.Polymer materials which are products of acrylic or composite resins, have been used for several decades as veneering materials on metal framework for dental restorations. These materials do not bond chemically on dental alloys and retention elements have to be used in order to retain the veneering materials on the metal framework. The use of retention elements however, is related to certain problems and the lack of chemical bond allows the creation of marginal gaps at the resin-metal interface. During the last decade, new adhesive systems have been developed for providing chemical retention with polymer materials on dental alloys. Also, light-curing technology has been developed, highly light transmissive composites with improved mechanical and chemical properties which are very close to natural tooth substance. This article reffers to these new systems. The advantages and disadvantages of these systems are presented, as well as the clinical application of them.