Τα κατάγματα χαμηλής βίας του ισχίου σε άτομα της τρίτης ηλικίας αποτελούν μείζον πρόβλημα υγείας με σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές επιπτώσεις. Η πτώση θεωρείται ως ο σημαντικότερος παράγοντας πρόκλησης των καταγμάτων αυτών και η οστεοπόρωση έχει ενοχοποιηθεί ως η κυριότερη παθογενετική αιτία τους. Προϋπάρχουσες συνοδές παθήσεις ή η ύπαρξη νευρολογικού ελλείμματος, μπορεί να επηρεάσουν τη λειτουργική αποκατάσταση του καταγματία ασθενή. Κύριος σκοπός της φυσικοθεραπευτικής παρέμβασης είναι ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εξατομικευμένων προγραμμάτων αποκατάστασης. Μεταξύ των γενικών αρχών που διέπουν τη μετεγχειρητική φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση είναι η πρώιμη κινητοποίηση του ασθενούς για την πρόληψη των μετεγχειρητικών επιπλοκών, χωρίς όμως να φορτίζεται υπέρμετρα η χειρουργημένη άρθρωση του ισχίου. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην επανεκπαίδευση της ισορροπίας, με στόχο τη σημαντική μείωση της πιθανότητας ενός δεύτερου κατάγματος. Η επανεκπαίδευση της ισορροπίας θα πρέπει να ενσωματωθεί νωρίς στο πρόγραμμα αποκατάστασης και να συνεχίζεται μέχρι την ολοκλήρωσή του. Στη διαμόρφωση του προγράμματος αποκατάστασης θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη ο τύπος του κατάγματος, η χειρουργική προσπέλαση και η χειρουργική σταθεροποίηση του κατάγματος. Η αποφυγή συγκεκριμένων κινήσεων ή ο συνδυασμός τους, είναι ιδιαίτερης σημασίας κατά την κρίσιμη φάση της νοσηλείας. Τέλος, στην εργασία αυτή προτείνεται ένα αυξανόμενης δυσκολίας πρόγραμμα ελεύθερων ενεργητικών ασκήσεων, κύριοι στόχοι του οποίου είναι η αύξηση της κινητικότητας και του εύρους τροχιάς των επιμέρους κινήσεων, η ενδυνάμωση των μυών και η βελτίωση της λειτουργικότητας του μέλους.Low-energy fractures of the hip in elderly adults are a major health problem with serious financial, social and psychological consequences. The predominant cause of hip fractures in elderly adults is falling. Osteoporosis is implicated as the main pathogenetic cause. Pre-existing disease or pathology may also affect rehabilitation, with neurological impairment having a significant negative impact. The main purpose of physical therapy is the design and the implementation of individualised rehabilitation programmes. Among the general principles underlying physical therapy intervention following surgical treatment is the early mobilisation of the patient for the prevention of postoperative complications, without overloading the fractured hip. Special consideration should be given to retraining balance in order to prevent a new fall, thus minimising the possibility of a second fracture. Balance training should be incorporated early in the rehabilitation programme and remain an important part until its completion. Specific aspects of rehabilitation should be taken into account according to the type of fracture, the surgical approach and treatment. Of particular importance is the avoidance of single movements or movement combinations during the crucial phase of hospitalisation, as herein discussed. Finally, an active exercise programme of increasing difficulty, with imposed hip loads, a focus on strengthening key muscles and increasing the associated ranges of motion, is proposed.