Περίληψη: Το γεγονός ότι ο τουρισμός αποτελεί τη μεγαλύτερη ‘βιομηχανία’ του σύγχρονου κόσμου έχει οδηγήσει τις τοπικές κοινωνίες των παραθαλάσσιων και νησιωτικών περιοχών και τους επιχειρηματίες οι οποίοι αναπτύσσουν δραστηριότητες σε ‘κλάδους του τουρισμού’ στο να υιοθετήσουν δράσεις και παρεμβάσεις που θα τους καταστήσουν ανταγωνιστικούς στη διεθνή τουριστική αγορά, με άμεση χειροπιαστή συνέπεια τη χρόνο το χρόνο απαξίωση του «τουριστικού αποθέματος». Χώρες οι οποίες διαθέτουν πλούσιο ‘τουριστικό απόθεμα’ –όπως η Ελλάδα και οι λοιπές χώρες της χερσονήσου των Βαλκανίων– κινδυνεύουν να κλείσουν τον κύκλο ζωής ορισμένων ‘δημοφιλών’ τουριστικών προορισμών τους, εξ αιτίας της εντατικής εκμετάλλευσης όλων των διαθέσιμων πόρων τους, κάτι που έχει συμβεί σε διάρκεια 60 ή 80 ετών στους νησιωτικούς χώρους και στους παραθαλάσσιους οικισμούς γνωστών νησιωτικών συμπλεγμάτων, όπως αυτά της Καραϊβικής ή του Ειρηνικού. Ο κώδων του κινδύνου κρούει ήδη εδώ και χρόνια για πέντε τουριστικά κορεσμένες περιοχές της Ελλάδας: Χαλκιδική, Ρόδος, Κυκλάδες, Κρήτη, Κέρκυρα, αλλά και για άλλες περιοχές που αντιγράφουν αυτό το μοντέλο ταχείας τουριστικής ανάπτυξης, όπως είναι λ.χ. οι πρακτικές περιοχές της βόρειας Πελοποννήσου πάνω στον άξονα: Κόρινθος 􀃅������􀃆������ Πάτρα. Παρόμοιους κινδύνους είναι δυνατόν να διαβλέψει κάποιος και σε ορισμένους τουριστικά αναπτυγμένους ή κορεσμένους παραθαλάσσιους οικισμούς σε Βουλγαρία και Ρουμανία, αλλά και σε Σλοβενία, Κροατία και Τουρκία. Οι παράκτιες περιοχές της Αλβανίας αποτελούν για την ώρα τη χρυσή εφεδρεία του βαλκανικού τουριστικού αποθέματος, αλλά αναμφίβολα κινδυνεύουν και αυτές από το δυτικό μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης, το οποίο φαίνεται να κυριαρχεί στις πολιτικές επιλογές της ανάπτυξης του τουρισμού σε όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Η λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα μπορεί να δοθεί με την αειφορική διαχείριση των τουριστικών πόρων και των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών και η οποία θα εγγυάται τη ‘βιώσιμη ανάπτυξη’ και κατ’ επέκταση και τον ‘βιώσιμο τουρισμό’Abstract:The fact that tourism constitutes the largest “industry” of our contemporary world has led local societies of the coastal and insular areas and the businessmen who run their business in “sectors referred to tourism” to act and adopt interventions, in order to render themselves competitive in the international tourist market, within immediate, obvious consequence the year by year demerit of “existing tourism”. The countries which have at their disposal a large amount of tourism -like Greece and the rest of the countries of the Balcanian peninsularisk ending the circle of life for certain “popular” touristic destinations, because of the thoughtless exploitation of all available resources, something that has already happened for 60 or 80 years in the insular regions and in coastal settlement of well-known insular areas like some islands of the Caribbean and the Pacific Ocean. It has been known for years that five touristic regions of Greece can’t host anymore tourism: Chalkidiki, Rhodes, Cyclades, Crete, Corfu the same applies to some furtherregions which copy the pattern of a fast touristic growth, like some regions of North Peloponnisos on the way from : Korinthos to/from Patra. It is possible to predict similar dangers to certain touristic developed or overcrowded coastal areas in Bulgaria, Romania and in Slovenia, Croatia and Turkey. The coastal regions of Albania constitute the golden reserve of the balcanic tourism, but undoubtedly they are in danger from the west pattern of touristic growth, that seems to dominate the political choices on the development of tourism in all of the Balcanic countries. It would be possible to solve this problem through clever management of the touristic resources which will guarantee the “viable development” of many areas as a result the “viable tourism”