Το πρόβλημα της εξάρτησης αποτελεί μια βαθιά τραυματική εμπειρία για την σημερινή κοινωνία με ανυπολόγιστες συνέπειες σ' όλους τους τομείς. Μέσα από την παρούσα μελέτη, η οποία στηρίχθηκε στη βιβλιογραφική ανασκόπηση αλλά και σε ποιοτική έρευνα που διεξήχθη στη Μονάδα Εφήβων του ΟΚΑΝΑ «ΑΤΡΑΠΟΣ» και στο πρόγραμμα του Αιγινητείου Νοσοκομείου «Αθηνά», δόθηκε η δυνατότητα κατανόησης και προσέγγισης των λόγων, των συνεπειών της εξάρτησης, αλλά και όλων των παραμέτρων που σχετίζονται με την γυναικεία ουσιοεξάρτηση. Πραγματοποιήθηκε μια ποιοτική έρευνα, με την χρήση ως μέσου συλλογής δεδομένων της ημι-δομημένης συνέντευξης. Το δείγμα αποτελείτο από εφτά γυναίκες – χρήστριες 18 ετών και άνω, οι οποίες είτε ήταν ενταγμένες σε κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα, είτε είχαν απευθυνθεί σε κάποιο πρόγραμμα και δεν το είχαν ολοκληρώσει. Μέσα από την έρευνα προέκυψε ότι κοινό χαρακτηριστικό των γυναικών ήταν η περίοδος της εφηβικής ηλικίας στη διαδικασία μύησής τους στην τοξικομανία. Σε μια περίοδο δηλαδή, όπου το άτομο καλείται να ενσωματωθεί σε έναν κοινωνικό ρόλο, να συγκροτήσει την ταυτότητά του. Σ ' αυτήν την περίοδο της ζωής τους, τα ναρκωτικά έρχονται ως "σανίδα σωτηρίας", προκειμένου οι γυναίκες αυτές να μπορέσουν να επιβιώσουν από όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που τις κυριεύουν. Ωστόσο, δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές από το κοινωνικό σύνολο, καθώς θεωρούνται «μιάσματα», φορείς καταστροφής των κοινωνικών αξιών και παραδόσεων, πηγή κοινωνικών δεινών. Έτσι, η γυναίκα τοξικομανής βιώνει σε καθημερινή βάση τον ρατσισμό και την αποξένωση από τον ευρύτερο περίγυρο, ο οποίος δεν την διευκολύνει να απευθυνθεί σε κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα, το οποίο θα την οδηγήσει στην απεξάρτηση και εν συνεχεία στην κοινωνική της επανένταξη.