Η τελευταία κατεύθυνση την οποία ακολούθησε η Ελλάδα σε θέματα καλλιέργειας των νέων της, μία ακόμη από τις πολλές με εσωστρεφή χαρακτήρα κατευθύνσεις που έλαβε αυτή η χώρα στην εξελικτική πορεία αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού πολιτισμού της, ταυτίστηκε με τον λαϊκίστικο χαρακτήρα της Μεταπολίτευσης. Όταν, σε αυτήν την περίοδο της πολιτικής ζωής του τόπου, ο «κομματικοποιημένος ανθρωπισμός» έγινε το έμβλημα της Δημοκρατίας ήταν αναπόφευκτο ο λαός και η νεολαία να εμπλακούν σε σχέσεις υπαλληλίας και συναλλαγής ενορχηστρωμένες από ηγεμονικούς κομματικούς μηχανισμούς. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, με δεδομένο ότι σήμερα καταλήξαμε να αντιμετωπίζουμε το οξύ πρόβλημα της οικονομικής και όχι μόνο πτώχευσης του ελληνικού κράτους, όλα δείχνουν πως όταν οι πολιτικές-κοινωνικές δυνάμεις της Μεταπολίτευσης υποκατέστησαν μόνο τον παλιό «συντηρητικό-εθνικό» κρατικό μηχανισμό με έναν νέο «εθνικό-λαϊκό» ή «προοδευτικό-λαϊκό» κομματικό μηχανισμό φιλικό σε κάθε απαίτηση της λαϊκής του βάσης, δηλαδή των κομματικών συμφερόντων του, δεν έπραξαν και πολύ σοφά. Ο εκπαιδευτικός μας πολιτισμός μοιραία όλο αυτό το διάστημα, αλυσοδέσμιος των αναπαραστάσεων ενός «συλλογικού-λαϊκού» υποκειμένου που απαιτούσε να ικανοποιηθούν τα όνειρα-αιτήματά του με «αγωνιστικές-μαχητικές» πρακτικές, εξαντλήθηκε σε έναν σχιζοφρενή μύθο αξιολογικής ισοπέδωσης και εθνικο-πατριωτικής έξαρσης. Προτεινόμενη λύση θα ήταν να επανεκπαιδευτεί το υποκείμενο «ορθά», στην αρχή τη νεωτερικής αντίληψης της απομάγευσης από τις ίδιες τις αναπαραστάσεις που τον καταδυναστεύουν. Η «εικόνα» που έχουμε για τους εαυτούς μας, για την πατρίδα μας, για τους άλλους, πρέπει να αναθεωρηθεί. Παράδειγμα: ένα νέο στο σχολείο μάθημα (Γυμνάσιο και Λύκειο), η «Ιστορία της Τέχνης», μάθημα το οποίο κατεξοχήν ασχολείται με τα ιστορικά νοήματα τα οποία προσλαμβάνει η «εικόνα» εν γένει, θα βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση.