Με δεδομένη την ανυπαρξία συγκεκριμένης υγειονομικής νομοθεσίας στις προδιαγραφές του νερού αιμοκαθάρσεως, αντικείμενο της εργασίας είναι να ερευνήσει τις συνθήκες παραγωγής του νερού, που χρησιμοποιείται για αιμοκάθαρση, στις Ελληνικές μονάδες τεχνητού νεφρού. Συγκεκριμένα, η αναζήτηση στοιχείων πραγματοποιήθηκε μέσω της συμπλήρωσης ερωτηματολογίων από τις κλινικές αιμοκάθαρσης, που είναι καταγεγραμμένες στα αρχεία της Ελληνικής Νεφρολογικής Εταιρείας. Η διάθεση των ερωτηματολογίων έγινε μέσω τηλεομοιοτυπίας, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και με προσωπική παράδοση στις κλινικές. Οι ερωτήσεις ήταν σχετικές με τη δομή του συστήματος επεξεργασίας νερού της κάθε κλινικής, τις μεθόδους απολύμανσης, και του τρόπου που ελέγχεται η ποιότητα του παραγόμενου ύδατος, από μικροβιολογικής απόψεως. Ολοκληρώνοντας, εκτιμήθηκε η ομοιογένεια στις παραμέτρους αυτές καθώς και καταγραφήκαν αποκλίσεις μεταξύ των κλινικών. Παρατηρήθηκε ποικιλία στα πρωτόκολλα απολύμανσης και ελέγχου καθώς και ορισμένες ελλείψεις, όπως η μη πραγματοποίηση ελέγχου ενδοτοξινών σε πολλές κλινικές. Διαφάνηκε η ανάγκη ύπαρξης ενός σαφούς νομικού πλαισίου για την εξασφάλιση της μικροβιολογικής ποιότητας του νερού αιμοκάθαρσης. Το πλαίσιο αυτό θα πρέπει να περιέχει κατευθυντήριες οδηγίες για όλες τις απαραίτητες παραμέτρους, όπως να καθορίζει σημεία δειγματοληψίας, συχνότητες μικροβιολογικών ελέγχων και μεθόδους απολύμανσης.No specific sanitary legislation, about the parameters for the production of water for dialysis, exists in Greece. The aim of this research is to investigate the conditions under which water for dialysis is being produced in Greek renal units. The gathering of information was achieved through questionnaires, which were distributed among the renal units that have been registered in the archives of the Greek Renal Association. The distribution was achieved using fax messages, e-mails and by personal delivery to each unit. The questions were about the infrastructure of each unit’s water purification system, the methods used in disinfecting it and the monitoring of the microbiological quality of the water for dialysis. As a result, the homogeneity of all these units was evaluated and certain deviations were recorded. There was a variety of protocols being used in disinfecting and monitoring their systems and there were certain weaknesses, for example the fact that several clinics never evaluate the number of endotoxins in their water. There is a clear need to impose a detailed code to ensure that the microbiological quality of water for dialysis is adequate. This code should include guidelines for all the necessary parameters, such as the points of sampling, the frequency of microbiological monitoring and the methods of disinfection.