Κακοποίηση είναι μια βίαιη και επιθετική συμπεριφορά η ενέργεια που δημιουργεί βλάβη, τραύμα, πόνο, φόβο, απειλή, αίσθημα δυσαρέσκειας, δυσφορίας, αποστροφής ή ενοχής και έχει αρνητική επίδραση στο άτομο που τη δέχεται. Συνηθέστερες μορφές: ■ Σωματική κακοποίηση ■ Σεξουαλική κακοποίηση ■ Συναισθηματική κακοποίηση ■ Παραμέληση - έκθεση σε κίνδυνο ■ Εκμετάλλευση Μελέτες δείχνουν ότι το 50% των κακοποιημένων παιδιών δεν καταφέρνει να ανακάμψει ψυχολογικά ούτε στην ενήλικη ζωή του. Ένας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί ως παιδί, συχνά έχει δυσκολία να δημιουργήσει στενές σχέσεις. Έχει προβλήματα με τη φυσική εγγύτητα, το άγγιγμα και την εμπιστοσύνη. Διατρέχει επίσης υψηλότερο κίνδυνο για κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, κατάχρηση ουσιών, ασθένειες, διαταραχές ύπνου, φοβίες, αυτοτραυματισμό και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, χαμηλή αυτοεκτίμηση και σκέψεις αυτοκτονίας. Βέβαια, οι συνέπειες της κακοποίησης στο κάθε παιδί έχουν πιθανολογικό χαρακτήρα, εξαρτώνται από πολλά. 1 στα 10 παιδιά που εξετάζονται στα νοσοκομεία είναι θύματα κακοποίησης. Η UNICEF δηλώνει ότι από τα 1 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως που είναι θύματα trafficking (εμπορίας και διακίνησης, εξαναγκαστικής δουλείας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης) σχεδόν τα μισά (5,7 εκατομμύρια) είναι παιδιά. Στην Ευρώπη έρευνα της Herald Tribune αποκαλύπτει ότι το 89% θέλουν να ξεφύγουν αλλά δεν μπορούν. Το 201 2 ο αριθμός των παιδιών που ενδέχεται να πέσουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης αγγίζει τα 300.000.000 παγκοσμίως. Είναι ένα ζήτημα δύσκολο και taboo ακόμα στη χώρα μας, γι' αυτό πιστεύω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προβολή και υποστήριξη ώστε όλοι μας να καταλάβουμε ότι όταν αγνοούμε το πρόβλημα, δε σημαίνει ότι θα σταματήσει να υπάρχει. Τα παιδικά χωριά SOS δηλώνουν ότι 28.000 παιδιά κακοποιούνται ετησίως στην Ελλάδα ενώ σύμφωνα με ανακοινώσεις από το Χαμόγελο του παιδιού οι καταγγελίες φτάνουν μόλις τις 1219 (στατιστικά στοιχεία 2009). Η Δρ. Σοφία Καστανίδου δηλώνει ότι έρευνα του1990-93 δείχνει πως η προστασία των κακοποιημένων παιδιών είναι σε εμβρυακό στάδιο στη χώρα μας. Είκοσι χρόνια μετά την Παγκόσμια ευαισθητοποίηση, οι ελλείψεις είναι ακόμα πάρα πολλές σε διάφορους τομείς όπως: ■ Εισαγγελείς ανηλίκων αποκλειστικής απασχόλησης ■ Εξειδικευμένες υπηρεσίες για την αρωγή και την υποστήριξη των παιδιών θυμάτων ■ Χώρους βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης φιλοξενίας των παιδιών (από το 2002 έως το 2008 απερρίφθησαν 841 αιτήσεις φιλοξενίας από το χαμόγελου του παιδιού, λόγω έλλειψης χώρου). ■ Προγράμματα κοινωνικής ιατρικής στα νοσοκομεία όπου συχνά φιλοξενούνται παιδιά θύματα. ■ Δομές ψυχιατρικής και ψυχολογικής στήριξης των παιδιών θυμάτων ■ Εξειδικευμένο προσωπικό στις νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις ■ Τμήματα ανηλίκων στις αστυνομικές διευθύνσεις ■ Κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους στα σχολεία και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. ■ Ενός κοινού ανεξάρτητου συντονιστικού φορέα για την αντιμετώπιση περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων καθώς και την καταγραφή όλων των περιστατικών πανελλαδικά. Οι περισσότεροι οργανισμοί προστασίας παιδιών λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο με την υποστήριξη ιδιωτών και φιλανθρωπιών. Τον Ιανουάριο του 2010 ο συνήγορος του πολίτη έκανε σύσκεψη (με πρωτοβουλία του υπουργείου δικαιοσύνης), με θέμα την ανάγκη και προοπτική δημιουργίας ενός συντονιστικού κέντρου για την προστασία των κακοποιημένων και παραμελημένων παιδιών, των παιδιών σε κίνδυνο και των ανήλικων παραβατών του νόμου. Η μόνη αλλαγή στη χώρα μας από τότε, είναι δημιουργία του συνηγόρου του παιδιού, -που έχει ένα πολύ καλά ενημερωμένο, χρήσιμο και πλούσιο σε πληροφορίες για τα δικαιώματα του παιδιού site- το οποίο όμως αναφέρεται σε παιδιά μεγαλύτερα των 6 ετών (τα μεγαλύτερα ποσοστά κακοποίησης αναφέρονται σε παιδιά κάτω των 5 ετών) και οι δράσεις του περιορίζονται στην ενημέρωση και βοήθεια θυμάτων ή μαρτύρων που την αναζητούν. Στο 80% των περιπτώσεων παιδικής κακοποίησης θύτες είναι οι φυσικοί γονείς, ή συγγενικό πρόσωπο (UNICEF). Στην Ελλάδα όμως το «απυρόβλητο» της οικογένειας παραμένει μεγάλο taboo.