Οι κατακλίσεις ακόμη και σήμερα αποτελούν ένα διαχρονικό φαινόμενο που, παρά τις ραγδαίες εξελίξεις στην Ιατρική και τη Νοσηλευτική επιστήμη, παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Σκοπός: Η διερεύνηση του προβλήματος των κατακλίσεων στο νοσοκομείο και η αξιολόγηση της εγκυρότητας μιας μεθοδολογίας αναγνώρισης των ασθενών που βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο. Υλικό - Μέθοδος: Γία τη συλλογή των δεδομένων αναπτύχθηκαν από ομάδα ειδικών δύο ειδικά πρωτόκολλα, ένα για τους ασθενείς με κατάκλιση και ένα για τους ασθενείς σε υψηλό κίνδυνο. Το πρώτο κριτήριο για την ένταξη των ασθενών στην ομάδα υψηλού κινδύνου ήταν οι 15 ημέρες νοσηλείας ενώ το δεύτερο ήταν αυτό στο οποίο η αξιολόγηση έγινε με Βάση την κλίμακα Norton (< 12). Το δείγμα αποτέλεσαν όλοι οι ασθενείς (Ν = 724) που νοσηλεύο¬νταν σε παθολογικά - χειρουργικά τμήματα και Μ.Ε.Θ. στο νοσοκομείο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αποτελέσματα: Βρέθηκαν 23 ασθενείς (12 άνδρες και 11 γυναίκες) που είχαν συνοδικά 59 κατακλίσεις, από τους οποίους οι 21 (91,30%) ανήκαν στην ομάδα υψηλού κινδύνου και οι 12 (52,17%) είχαν κατάκλιση με την εισαγωγή τους. Η μέση ηλικία ήταν 68 έτη, ενώ η Μ.Δ.Ν. 44 ημέρες. Ο επιπολασμός των κατακλίσεων για ίο σύνολο ίων ασθενών βρέθηκε 3,18%, 3,32% για ία παθολογικά τμήματα, 1,31% για τα χειρουργικά και 23,08% για τις Μ.Ε.Θ. Αρχικά, στην ομάδα υψηλού κινδύνου συμπεριλήφθηκαν 112 ασθενείς (15,47%), ενώ με την προσθήκη του δεύτερου κριτηρίου συμπεριλήφθηκαν 34 (30,9%), από τους οποίους οι 21 (61,76%) είχαν κατακλίσεις. Η ευαισθησία του συνδυασμού των δύο κριτηρίων υπολογίστηκε σε 91% και η ειδικότητα σε 86%. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα συμφωνούν με τα ευρήματα άλλων ερευνών στο ίδιο νοσοκομείο και σε άλλα ελληνικά νοσοκομεία. Τα κριτήρια του περιορισμού στο κρεβάτι, της ηλικίας και της αξιολόγησης με την κλίμακα Norton μπορούν να συνδυαστούν, προκειμένου να αναγνωριστούν οι ασθενείς υψηλού κινδύνου για ανάπτυξη κατακλίσεων.Despite the rapid developments of Medical and Nursing science bedsores still remain a diachronic and critical problem. Aim: To investigate the problem of bedsores in a big public hospital and assess the validity of a metho¬dology to identify the patients at high risk for bed¬sore development. Material - Method: For the purpose of the study two special protocols, one for patients with bedsores and one for the popu¬lation at risk were developed by a group of experts. The first criterion for inclusion of the patients at the high risk group was the 15 days of bed rest and the second was the assessment using the Norton scale score (< 12). All the patients (N = 724) in medical, surgical and intensive care units at a specific point of time consti¬tuted the sample of the study. Results: From the sample, 23 patients (12 men and 11 women) were found having 59 bedsores. Among them 21 (91.3%) belonged to the population at risk and 12 (52.17%) had bedsores prior to hospitalization. Their mean age was 68 years and their average length of stay 44 days. The prevalence of bedsores was estimated to be 3.18% - 3.32% for medical, 1. 31% for surgical, and 23.08% for the intensive care units. Initially, 112 patients (15,47%) were included in the population at risk. By adding the second criterion they came down to 34 (30.9%) with 21 (61.76%) of them having bedsores. The sensitivity of the two criteria in combination was 91% and the specificity 86%. Conclusions: The results are in agreement with previous studies conducted in the study site as well as in other Greek hospitals. The criteria of bed rest, age and Norton scale score can be combined in order to identify the population at high risk for bedsore development.