Ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς στην εξέλιξη της Οδοντιατρικής επιστήμης αποτελεί αναμφισβήτητα η ανακάλυψη των οστεοενσωματούμενων ενδοοστικών εμφυτευμάτων το 1965 από τον Branemark, που ουσιαστικά είναι μηχανικά υποκατάστατα των δοντιών, με τελείως διαφορετική βιολογική συμπεριφορά από τα δόντια που αναπληρώνουν, και για το λόγο αυτό οι επιεμφυτευματικές προσθετικές αποκαταστάσεις εκτίθενται σε μεγαλύτερο κίνδυνο από συγκλεισιακές μεταβολές και βλάβες από ότι οι προσθετικές αποκαταστάσεις φυσικών δοντιών. Έτσι η σωστή απόδοση της σύγκλεισης σε επιεμφυτευματικές αποκαταστάσεις παίζει σημαντικό ρόλο στην ομαλή λειτουργία της αποκατάστασης και για το λόγο αυτό στη εργασία αυτή αρχικά αναφέρονται πληροφορίες για τη φυσιολογία αλλά και τη δυσλειτουργία της σύγκλεισης φυσικού φραγμού. Στη συνέχεια επισημαίνονται κάποιες διαφορές ανάμεσα σε φυσικά δόντια και τα εμφυτεύματα, αλλά και ορισμένες προϋποθέσεις που πρέπει να ακολουθεί ο συγκλεισιακός σχεδιασμός για την προσθετική των εμφυτευμάτων, έτσι ώστε να περιοριστεί η υπερφόρτωση των προσθέσεων, που μπορεί με τη σειρά της να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα όπως σε σπάσιμο της βίδας, εμφυτεύματος αλλά και σε κάποια άλλα προβλήματα. Ακολούθως, αναφέρεται ο εργαστηριακός σχεδιασμός σύγκλεισης των επιεμφυτευματικών προσθέσεων αλλά και η συγκλεισιακή απόδοση στις επιεμφυτευματικές προσθετικές αποκαταστάσεις, ανάλογα με τη νωδότητα που εμφανίζει ο ασθενής και την προσθετική αποκατάσταση που θα χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη της νωδότητας αυτής.One of the biggest milestones in dental science is undoubtedly the discovery of osseointegrated implants in 1965 by Branemark, which are essentially mechanical substitutes of the teeth with complete different biological behavior. The replacement of missing teeth with endosseous implants for the rehabilitation of edentulous or partially edentulous patients has become a standard care in the past two decades. In spite of the evident differences between the attachment of natural teeth through resilient periodontal ligaments and osseointegrated implants with a rigid bone contact in the jaw, much of oral and masticatory function seems to be similar in natural and implant - supported dentitions. The occlusal scheme for an implant - supported restoration should be designed to decrease cuspal interferences, centralize forces along the long axis, and minimize lateral forces; it should be like that of a similar restoration supported by a natural dentition. Determining the final occlusal scheme is a critical part of the planning process and should be considered right at the outset along with aesthetics, phonetics, the load – baring capacity of the implant – bone interface and a range of other considerations. A wax-up is essential for detailed planning of a conformative or reorganized approach to managing the occlusion. Although, not much research has focused upon the occlusion of implant – supported restorations and there no randomized controlled studies comparing different occlusal designs, occlusion of implant supported restorations can be managed successfully by using simple methods for jaw registration and different occlusal concepts.