Το φαινόμενο της διπλής διάγνωσης, δηλαδή της ταυτόχρονης ύπαρξης εξαρτητικής και ψυχιατρικής διαταραχής είναι νέο υπό το βιβλιογραφικό πρίσμα με ανησυχητικές όμως κοινωνικές διαστάσεις ασχέτως έθνους, πολιτισμού και κουλτούρας. Σκοπός της πτυχιακής εργασίας είναι η βιβλιογραφική εισαγωγή του αναγνώστη στο φαινόμενο μέσω της προσέγγισης του θέματος με ξεχωριστή αναφορά στις ψυχώσεις, στην εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες, στον συσχετισμό των ψυχώσεων με τις ναρκωτικές ουσίες και τέλος, εξελικτικά, στην διπλή διάγνωση. Η εργασία αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια. Το κάθε κεφάλαιο περιορίζεται στην περιγραφή ενός κυρίως θέματος χωρίς να προχωρά σε εξαντλητική ανάλυσή του, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συγκροτήσει από μόνο του το υλικό για τέσσερις ξεχωριστές πτυχιακές εργασίες με αποτέλεσμα η παρούσα εργασία να ξεφύγει από τον σκοπό της. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στις ψυχικές διαταραχές, στη φύση τους και στις μορφές που μπορούν να πάρουν, στην έκφραση των διαταραχών μέσα από τις ψυχικές λειτουργίες, στις πιο γνωστές ψυχώσεις και στους παράγοντες που χρησιμοποιούνται για την αιτιοπαθογένεια των ψυχώσεων. Το δεύτερο κεφάλαιο ασχολείται με την εξάρτηση από τα ναρκωτικά, με την ορολογία της χρήσης, της κατάχρησης και της εξάρτησης, με τους παράγοντες που συνδέονται άμεσα και έμμεσα με την εμφάνιση της εξάρτησης και με τις θεωρίες που έχουν επικρατήσει για την ανάπτυξη της εξαρτημένης συμπεριφοράς. Το τρίτο κεφάλαιο προσεγγίζει από κοινού την ψυχική νόσο με την εξάρτηση σε μια προσπάθεια εντοπισμού των μεταξύ τους συνδέσεων. Περιγράφει επιμέρους ορισμένα ναρκωτικά χωρίζοντάς τα σε κατηγορίες ανάλογα με τη δράση τους, όπως επίσης και τις συνέπειες που προκύπτουν από τη χρήση τους στον ψυχισμό του ατόμου, τη διάρκεια επιρροής και την κοινωνική προέκταση που έχει για το άτομο η εξάρτηση από αυτά. Το τέταρτο κεφάλαιο αναφέρεται στη διπλή διάγνωση, στην διάσταση της σήμερα με τη χρήση ποσοστών από διάφορες έρευνες, στη διάγνωση και στην κλινική εικόνα που παρουσιάζει, στις θεωρίες που έχουν διατυπωθεί για τη θεραπεία της και στα αποτελέσματα κάποιων εξ αυτών που έχουν πραγματοποιηθεί, στη θεραπεία της και στις θεραπευτικές δομές, και τέλος, στον ρόλο του κοινωνικού λειτουργού σε περιπτώσεις διπλής διάγνωσης.