Το ξύλο χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα για την κατασκευή χρηστικών και διακοσμητικών αντικειμένων από αρχαιοτάτων χρόνων. Όμως καθώς είναι ευαίσθητο οργανικό υλικό υπόκειται στις επιδράσεις του περιβάλλοντος και στους παράγοντες φθοράς (θερμότητα, υδρόλυση, βιοδιάβρωση, μηχανικές καταπονήσεις, ακτινοβολίες) με αποτέλεσμα να φθείρεται. Για την προστασία των ξύλινων τεχνουργημάτων χρησιμοποιήθηκαν τα επονομαζόμενα επικαλυπτικά υλικά τα οποία δημιουργούν επιφανειακό στρώμα στις ξύλινες επιφάνειες. Τα υλικά αυτά λειτουργούν ως ασπίδα μεταξύ του αντικειμένου και του περιβάλλοντος και έτσι υφίστανται τα ίδια τις αρνητικές επιδράσεις των παραγόντων φθοράς. Κατά το 19ο αιώνα διαπιστώθηκε πως ορισμένες ουσίες μπορούν (εάν προστεθούν σε μικρές ποσότητες) να αυξήσουν σημαντικά την αντοχή των επικαλυπτικών υλικών στους παράγοντες φθοράς, ιδιαίτερα μάλιστα στις αρνητικές επιδράσεις του φωτός (σταθεροποιητές φωτοξείδωσης). Οι ουσίες αυτές αρχικά εφαρμόστηκαν σε βιομηχανικό επίπεδο και μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 χρησιμοποιήθηκαν και σε υλικά συντήρησης. Ανάλογα με το μηχανισμό δράσης τους κατατάσσονται σε τέσσερις κατηγορίες: απορροφητές υπεριώδους ακτινοβολίας, σαρωτές ριζών, διασπαστές υδροϋπεροξειδίων και αποδέκτες ενέργειας. Στις εφαρμογές σε υλικά συντήρησης σταδιακά επικράτησαν τα υλικά των δύο πρώτων κατηγοριών καθώς είναι συμβατά με αυτά και διακρίνονται από μεγάλη αποτελεσματικότητα. Έμφαση μάλιστα δίνεται στους σαρωτές ριζών καθώς έχουν την ιδιότητα να αναπτύσσουν κυκλική δράση εξουδετερώνοντας έτσι μεγάλο αριθμό οργανικών ριζών οι οποίες θα συμμετείχαν αλλιώς στη φωτοξείδωση των υλικών. Παρά την ευρύτατη διάδοση των σταθεροποιητών διεθνώς, στην Ελλάδα οι εφαρμογές τους είναι μηδενικές και απουσιάζουν σχετικές αναφορές από την ελληνική βιβλιογραφία. Αυτός ήταν και ένας λόγος –πέρα από το θεωρητικό ενδιαφέρον- για την επιλογή του εν λόγω θέματος.Wood has been used through the ages to construct objects either decorative, or for everyday use. Unfortunately, wood as a sensitive organic material, is under the influence of the environment and the deterioration agents (heat, hydrolysis, biodegradation, mechanical stresses and electromagnetic radiation) and as a result it is deteriorated. In order to protect wooden artifacts, organic coatings are used, which are materials that form a protective layer on the surface of the object. These materials behave as a shield between the environment and the object and thus they are deteriorated. During the 19th century there was an observation that some chemical substances could (if added in small portions) protect organic coatings against deterioration and mainly against the negative effects of light (photodegradation). These substances were primarily used in industrial applications and after the 1970’s they were used in conservation materials (coatings). According to their mode of action they are divided in four categories: UV Absorbers, Radical Scavengers, ROOH Decomposers and Quenchers. In applications in conservation materials, substances from the two first categories dominate due to their compatibility with these materials and their effectiveness. Radical scavengers are emphasized due to their ability to develop a cyclic action which leads to the scavenging of many free radicals. These radicals could take part in the photodegradation of the organic coatings. Although stabilizers are widely used internationally, in Greece there are no applications in conservation materials. Moreover there is a gap in the relevant Greek literature. These were two of the main reasons why this topic was selected.