Στους περισσότερους αναλυτές και προγράμματα εργαστηριακού λογισμικού ο εσωτερικός έλεγχος ποιότητας διενεργείται με το διάγραμμα Levey-Jennings και τους κανόνες Westgard. Kαι τα δύο ανιχνεύουν τυχαία και συστηματικά σφάλματα με την βοήθεια δειγμάτων ελέγχου (controls) που τρέχουν στον αναλυτή μαζί με τα δείγματα των ασθενών. Πέρα όμως από αυτές τις μεθόδους έχουν προταθεί εναλλακτικές μέθοδοι για την ανίχνευση μικρών συστηματικών σφαλμάτων που περνούν απαρατήρητα από το διάγραμμα Levey-Jennings και τους κανόνες Westgard ενώ παράλληλα δεν απαιτούν την απομνημόνευση της ορολογίας των κανόνων Westgard. Τέτοιες μέθοδοι είναι τα αθροιστικά διαγράμματα, τα διαγράμματα «κινούμενου μέσου» (EWMA) και το διάγραμμα SDI. Στο μάθημα αυτό θα αναπτυχθούν τα αθροιστικά διαγράμματα και συγκεκριμένα τα Cusum και Decision Limit Cusum. Από την άλλη μεριά ο κλασικός στατιστικός έλεγχος ποιότητας ο οποίος βασίζεται στην ανάλυση δειγμάτων ελέγχου ανιχνεύει μόνο αναλυτικά σφάλματα. Δεν μπορεί, δηλαδή, να ανιχνεύσει προαναλυτικά και μετααναλυτικά σφάλματα τα οποία είναι συχνότερα αλλά και πιο δύσκολα στον εντοπισμό τους. Επιπλέον δεν μπορεί να ανιχνεύσει χονδροειδή λάθη που προκύπτουν κατά την διάρκεια της ανάλυσης και οφείλονται σε στιγμιαίες αστοχίες του αναλυτή π.χ. η βελόνα αναρρόφησης ρούφηξε αέρα ή πήγμα. Όλα αυτά τα σφάλματα ανιχνεύονται με μεθόδους που χρησιμοποιούν τα ίδια τα αποτελέσματα των ασθενών