Οι Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (ΔΑΔ) χαρακτηρίζονται από σοβαρά ελλείμματα σε πολλούς τομείς της ανάπτυξης και έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο ίδιο το άτομο αλλά και στα μέλη της οικογένειάς του. Οι στάσεις των γονέων των παιδιών αυτών απέναντι στη διαταραχή, ο τρόπος που θα διαχειριστούν τα συναισθήματά τους μετά την ανακοίνωση της διάγνωσης και οι επιλογές τους για την αντιμετώπιση του προβλήματος διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του παιδιού και της οικογένειάς του. Η παρούσα έρευνα στοχεύει στη διερεύνηση των στάσεων και των αντιλήψεων μητέρων που έχουν παιδιά με ΔΑΔ, σχετικά με τη φύση και τη σοβαρότητα της διαταραχής, την επίδρασή της στην οικογενειακή ζωή και την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού προγράμματος που παρακολουθεί το παιδί. Επιπλέον, εξετάζεται η αίσθηση αυτο-αποτελεσματικότητας των μητέρων στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του παιδιού. Για τους σκοπούς της έρευνας κατασκευάστηκε ένα δομημένο ερωτηματολόγιο 30 ερωτήσεων και χορηγήθηκε σε 30 μητέρες παιδιών ηλικίας 7- 15 ετών, που φοιτούσαν σε δημόσια ειδικά σχολεία της Αττικής. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, οι μισές μητέρες αξιολογούν ως μέτριας σοβαρότητας το πρόβλημα του παιδιού και αναμένουν αισθητή βελτίωση των συμπτωμάτων του. Η ΔΑΔ στο παιδί συνδέεται συχνά με τη βίωση αρνητικών συναισθημάτων από τις μητέρες και την εκδήλωση προβλημάτων συμπεριφοράς στα αδέρφια. Επιπλέον, οι μισές μητέρες δηλώνουν ότι δυσκολεύονται σημαντικά να ελέγξουν τη συμπεριφορά του παιδιού στο σπίτι και επισημαίνουν την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος για τα παιδιά με ΔΑΔ. Στη βάση των συμπερασμάτων αυτών, γίνονται προτάσεις για το πλαίσιο στήριξης που απαιτείται στις περιπτώσεις των οικογενειών όπου υπάρχει παιδί με ΔΑΔ.